Najlepsi w naszym Układzie.

Jednym z moich ulubionych zajęć jest czytanie książek, a że postanowiłem napisać coś, to będzie to quasi-recęzja powieści, która bardzo przypadła mi do gustu.


Chodzi mi o rosyjską space-opere pióra Olega Diwowa pt.: "Najlepsza załoga słonecznego".


Wydana przez Fabrykę Słów książka zamyka się w dwóch tomach, ale niestety tom pierwszy jest dużo mniej obszerny od drugiego, ale rekompensuje to fakt, iż oba wydane są na dość dobrym, kredowym papierze.


Całość dzieje się po wojnie totalnej (nazywanej "Północą") jak przystało na space-opere w kosmosie. Ziemia jest mocno wyniszczona (to na niej miała miejsce "Północ"), populacja ludzka skurczyła się o ponad 90%, a biosfera jest zdegenerowana przez trwającą dziesięciolecia zimę jądrową. Ludność planet skolonizowanych jest wrogo do ziemian nastawiona; zwłaszcza Marsjanie (i nie chodzi mi tu o zielone ludziki) przeciwko, którym przeprowadzone były dwie kampanie wojenne.


Uniwersum jest duże i skomplikowane, więc ciężko byłoby się w nim odnaleźć gdyby nie słowniczek na końcu książek, który tłumaczy wiele pojęć i ogólnie bardzo się przydaje (przy niektórych hasłach mamy podane odwołania do innych dzieł literackich, a wiele z nich wydaje się być inspiracją autora).

***

W tomie pierwszym mamy dość powierzchowny opis postaci i zawiązanie intrygi, co i tak dobrze zapełnia około 195 stron. Czyta się przyjemnie, ale bez rewelacji. Sporo humoru, lecz raczej topornego, wręcz grubiańskiego (mnie to nie przeszkadza, ale są ludzie, których to dość mocno razi), a do tego mięso lata gęsto jak w rzeźni.


Postacie nakreślone są w stopniu wystarczającym, aby je polubić. Mamy tu rosyjskiego admirała o przezwisku "Raszyn" z, którego to ust właśnie pada najwięcej przekleństw, ale mimo to jest nader sympatyczny, a także bardzo miłego oficera-technika imieniem Andrew Werner, który jak się potem okazuje (właściwie w pierwszej połowie książki) także jest Rosjaninem. Werner także jest, jak dla mnie, jedną z głównych osi fabuły.


Pierwszy tom jest niezbędny do pełnego zrozumienia drugiego, ale jako samodzielna książka jest raczej przeciętny; do autobusu i w czasie kiedy potrzebujemy poczytać coś lekkiego sprawdza się doskonale.

***

Tom drugi jest znacznie bardziej wymagający od poprzednika, ale pociąga to za sobą zdecydowany wzrost satysfakcji z czytania.

Mamy tu dynamiczne i bardzo wciągające rozwinięcie wszystkich wątków z tomu pierwszego, a także zakończenie (chyba wszystkich) istotniejszych. Poznajemy przeszłość wszystkich istotnych postaci z jedynki, niekiedy nader dramatyczną i smutną, ale także zmuszającą nas, czytelników do jakiejś takiej refleksji na tematy typu: "co jeden człowiek może zrobić drugiemu i jaki ma to wpływ na tego drugiego".

Czytanie i rozumienie tego tomu niejednokrotnie wymaga wracania parędziesiąt stron wstecz i przypominaniu sobie szczegółów, które podświadomie uznaliśmy za nieistotne, a okazują się być podstawą dalszego rozwinięcia wątku.

Bimber i opisy niecenzuralnych czynów przelewają się przez cały tom, raz służąc za odskocznie od obecnie prowadzonego wątku innym zaś za ważny element odpowiadający za np.: obecny stan cywilny lub majątkowy postaci, ale także za to, że znalazła się ona tu, a nie gdzie indziej.

***

Ogólnie książki czyta się przyjemnie, ale niestety krótko (spora czcionka). Zachęcam więc wszystkich do lektury, nawet jeśli do rosyjskiej literatury zniechęciły was dzieła Bułchakowa, czy innego Czechowa.